راه حلی برای پسماندهای هسته‌ای رآکتورها

دانشمندان استرالیایی بر این باورند که یکی از بزرگ‌ترین مشکلات انرژی هسته‌ای را حل کرده‌اند: این مشکل که چگونه پسماندهای رادیواکتیو رآکتورهای هسته‌ای را با ایمنی و برای همیشه دور بیندازیم؟ معمولاً پسماندهای هسته‌ای را با شیشه می‌آمیزند و در محفظه‌های فلزی می‌گذارند و درجایی دور از مردم نگه می‌دارند. تابش رادیواکتیو به مدت 50 سال شیشه را گرم می‌کند و آنگاه که شیشه سرد شد بدین معناست که تابش (تشعشع) رادیواکتیو تا حدی تمام شده است. سپس پسماند را در زیر زمین برای همیشه دفن می‌کنند. اما این پسماندهای هسته‌ای به مدت ده‌ها هزار سال از تابش رادیو اکتیو برخوردارند؛ و محتمل است که آب‌های زیر زمینی پس از سالیان محفظه‌های آن‌ها را نابود کند و پسماندهای خطرناک را نمایان سازد. در رآکتور هسته‌ای 97 درصد سوخت هسته‌ای (مادة رادیو اکتیو مانند اورانیوم) را می‌توان مجددا استعمال کرد، ما اکنون اورانیوم معدنی تازه آنقدر ارزان است که مدیران 500 رآکتور هسته‌ای جهان ترجیح میدهند پس ماند را دور بیندازند و از اورانیوم تازه استفاده کنند. البته هرچه از موجودی اورانیوم در زمین کاسته می‌شود (و گفته می‌شود که تا اواخر قرن 21 ذخایر شناخته شده اورانیوم پایان خواهد یافت)، مدیران رآکتورها بیش‌تر مایل خواهند بود که پسماند اورانیوم را مجددا استعمال کنند. در هرحال، 3 درصد سوخت هسته‌ای را نمی‌توان دوباره مورد استفاده قرار داد و باید دور انداخت.
پژوهشگران در دانشگاه ملی استرالیا و سازمان علم و تکنولوژی هسته‌ای آن کشور، ماده‌ای به نام «سنیروک» ( سنگ مصنوعی) اختراع کرده‌اند که می‌تواند پسماند هسته‌ای را به مدت ملیون‌ها سال در خود نگه دارد بی آنکه خود تباه شود یا تابش رادیو اکتیو را بروز دهد. پسماند هسته‌ای با سنیروک آمیخته می‌شود و درون ساختار بلورین سنگ مصنوعی پنهان می‌شود. سنیروک در برابر دمای بالا بسیار مقاوم است، در نتیجه می‌توان پسماند هسته‌ای را در زیر زمین به عمق 4 کیلومتر (یعنی هشت برابر عمق کنونی پسماندها) دفن کرد.
چند شرکت استرالیایی در پی تصاحب این اختراع هستند، زیرا بازار برای سنیروک و روش دور اندازی پسماندهای هسته‌ای بسیار فراوان است.